Asla
soğuk duvarlarının buz kesen karanlığında
zindan misali zerre kadar aydınlık yok bu günlerde tüm umut renkleri kendini çekmiş hayattan sanki açılan kollarımın yetimliğinde bükülüyor bedenim ruhumu çiğneyen kalabalık gölgelerin resminde dizlerimden kalkmıyor ellerim halaya durur acılar damarlarımda her gece serkeş düğünlerin canımı deşen keskin sesinden uyuyamam ne şarkılar ısıtır titreyişimi ne de şiirlerden el aman bitirmek herşeyi bitirecek gibi geliyor hayatımda öyle bir cümlesin ki sen asla nokta koyamam Faruk Civelek |