İçimden bir ses,seni yaşatıyor, asla öldürmüyordu,
Ayni şu madeni kumbaramda,biriktiriyor,bitmiyordu,
Güneş ise kasımın onbirinde,hayret,gülümsüyordu,
Affan dededen,alamadığımız şekerdi,bazen umutlarımız...


Bir türlü büyütemediğimiz,çocuk,yine yazık,yalvarıyordu,
Ama bazen elimiz kolumuzu bağlıyordu,acımasızdı ,şu kader,
Dualarımız semalara,ulaşamasın diye belki ,zincirleniyordu,
Affan dededen,alamdığımız şekerdi bazen umutlarımız...


Bir uçurumda hayat,ince bir ip germişti,derin bir uçuruma,
Elindeki ince sopayla,ya dengeni bulur,yürür,yada düşerdin,
Milim,milim,hareket eden,sopanın,ucundaydı ,denge,düşmemek,
Affan dededen,alamdığımız şekerdi bazen umutlarımız...


Uçurumun ta diplerine,düşmemekti,hayatın mücadelesi,
Sadece nefes alarak,olmamalıydı robot,bitkiselinde, hayat,
Yüreğimizdeki deniz,engin ,dalgaları,sahile umut, vurmalıydı,
Affan dededen,alamadığımız ,şekerdi bazen umutlarımız...


BİNAY SEYMEN
SALİHA HANIM GÜNLÜĞÜ
1974