Kadınım ben anayım.
Bırakın! Dokunup kanatmayın yetmedi mi acılar?
"Sofranızda öküzünüzden sonra gelir yerim" Hiç bilinmedi kıymet ve değerim, Anayım, kadınım yaşadıklarım yürek deler, Belki bir umuttu yarınlar, onu da bizden aldılar, Birer, birer yok olup karanlığa boğdular. Bir sevda göçüğünde duygular tarumar, Kimimiz gözyaşını katık etti ekmeğine, Çok azımızda mutluluk var. Sevmeye doymadığınız bir can taşır, Efsunlu bakışlarına tav olduğunuz, Yalnız yüreklere değil cihana hüküm eder, Kadını bir obje olarak gördünüz, Saçı uzun, aklı kısa bildiniz. Ya hiç tanımadınız ya da bilmek istemediniz, O narin kalbinde ne sevgiler doğar, Bir ceylan edasında, güneşi nurla ısıttık, Gözlerinize ışık, damarınızda ki kandık, Toprak ana bile bizden almıştı adını. Oysa biz, sizinle tam ve bütündük. Yere batsın töreniz; Namussuzlara, namus bekçisi, Karanlık düşüncelerinize kurban, Elimizdeki oyuncakla kadın olduk. Berdellerle değiş, tokuş edildik, Sevdamızı yüreğimize gömdük, Hor görülüp, sebepsizce öldürüldük. Hep ertelendik ve başkaları için ömür tükettik, Bizde insandık, et ve kemiktendik, İnsanca mutlu yaşamak istedik. Bu ülkede kadın olmak zor vesselam, Bütün gücümü yüreğimdeki sevgiden alıyor, Tüm çirkinlikleri haykırıyor ve meydan okuyorum! Önce insanım, kadınım ben anayım... ASMEROZ-62 GÜLŞEN POLAT 9.11.2010/ BURSA |