Sıcak bir yaz ortasında
Oturmuşum nehrin kıyısına
Yalnızlığımı seyrediyorum;
Yıkanan günahlar,
Tazelenen acılar geçiyor önümden
Ellerim üşüyor.
Yüreğim soruyor:
Bu kızgın güneşin koynunda
Neden ellerin üşüyor?

Buruşuk yüzümde iki kısık göz;
Bir nehre, bir gökyüzüne,
Bir de aynaya bakıyorum;
Avuçlarımda su zerrecikleri,
Parmaklarımın arasından
Bir kaç damla ben düşüyorum;
Belki de bu yüzden üşüyorum!..

Üşümeyi sevmem oysa ki;
Dengemi bozar soğuk,
Kimi zaman hırçın ve isyankar,
Kimi zaman tatlı şımarık kılar an!

Bazen gerçek yüzlerde
Alınteri, göz nuru, el emeği;
Bazen nemli sevdalarda
Taç yapraklı merhamet çiçeği olur yüreğim!..

Dengemi bozar işte...
Kar yağar, hava soğur
Düşlerimin üstü örtülür;
Naylon yaşamlar çoğalır,
Toprak beyazı, ben karayı giyerim
Kabuğum daralır, iskeletim kırılır,
Yalan üstüne yalan eklenir,
Dalavere yüzler maskesine sığınır.

Utanır, kaçarım kendimden
Gözden ırak bir gezegen olurum!
Mavi-yeşil bir dünya için
Ben bu nehre kurban olurum...

Oturmuşum nehrin kıyısına
İnsanlık ölmüş, ben yeni duymuşum
Ağlarım...
Su ıslak, gözlerim ıslak
Elbette ben üşürüm!..

Rukiye Çelik
28 Ekim 2010