SON YAPRAK
Üşüdü demir
Taşın rutubetli kucağında… Tuttu demirleri adam Kocaman… Isındı demir üşüdü adam… Diş gıcırtısı ranza ile selamlaşırken kaşlarını siper edip, gözleriyle geceye kurşun sıktı hiç durmadan… Bir düş öldü yıldızlarda… Saatin sarkacında durdu zaman… Bir ırmak aktı gözlerindeki bozkırlardan çakıl taşlarını zorlayarak, deniz özleminde berrak… Yorgun dudaklarında dinlendi ırmak kirlenmiş çarşafına ulaşmadan Son olarak… Gece teslim olurken güne, kalktı adam, duvarda asılı saza bir de avluda kurulu sehpaya baktı güldü… İkisi de duttandı; birisi gırtlağının efendisi, diğeri son nefesi… İdam sephasına yürüdü… Ve geçerken yağlı urgan boğazına yaşamı son kez solumadan, bir serçe gördü urganın arasından… Bahar kokusu yayıldı her yere, gagasında tuttuğu ıhlamur dalından… Bağırdı adam cellat’a “ne duruyorsun acele et bitir şu işi baharım yeniden kış olmadan.” Ozzy..11.Ekm.2010 |
-o ırmak ne söyler...