Güne düşen şiirlere bakarken tesadüfen geldim sayfanıza. İyiki gelmişim. Dupduru, en samimi haliyle yürek düşmüş kaleme.
Der ki 'Şiir' ; Ey hayat; sarı, kurumuş yaprakların ardından gözlerdeki hüzün ile gülümseyiş oldun bana. Oysa ben ebedi bir aşkın koynunda umutla beklerken..
Susun insanlar! Susun yaşanmışlıklar! Sus yüreğim! Sus hayat.. Yaşattıkların canıma yetti, acıttı, yaraladı. Eksiltti tüketti yüreğimdeki beni/sevgiyi/aşka inancımı hatta değer dediğim değerleri.
Sonra.. Böyle derken bazen gözlerimin önünden farklı hayatlar, farklı acılar, farklı mutluluklar geçiyor... Ölümden beter bir karmaşanın içine düşüp, çıkış yolu arıyorum. Lakin biliyorum ki tüm sorularımla çözülemeyecek kadar karmaşıksın bazen hayat. Ve bazen bilinmez bir kentin bilinmez bir sokağında bir yağmur sesi gelir kulaklarıma. Umutlanırım. Ruhumdaki tüm hüzünleri alır götürür belki diye. Bir melodi düşer aklıma, notalar içinde kaybolurken gene düşer yüreğime yaşanmış/yaşanmamışlıklarım. Ve bir kez daha hayatın ne kadar zor hatta acımasız olduğunu anlarım. Yüzüme vurur sanki herşey, geç kalmışlığımı, bazen de erkenden elimden gidenleri. Düşünürüm ve derim ki: "keşke her şey bir yağmur saflığında ve güzelliğinde bulsa beni, götürse hüzünlerimi"...
Keyifle okudum 'Şiir'inizi.
Daim olsun yüreğiniz/kaleminiz Sn. Şair.
Saygı ve sevgilerimle...