Dün

Güneş yağıyordu cehennem kıvamında lav lav
Çorak toprak yüreğinin orta yerinden çatlamış
Kan sızıyordu kurumuş köklere
Bedeni yoktu sanki, zehir zıkkım bir acı dağlıyordu ruhunu
Küçücük yüzü kara topraga bulanmış
Avuçlarının içinde ...
Düşünüyordu
Düşünüyordu; bu tarla hep böyle sonsuz muydu
Yoksa kendi mi yok olmuştu
Henüz onbeşindeydi
Rojin çocuktu
Korku
Utanç
Kan...

Kaç beden gezinmişti çocukluğunda
Kaç bıçak darbesi inmişti kasıklarına
Yaşıyordu; duası yok
Çocukluğunun maskeli katilleri
Bir çocuk daha bırakıp bedenine
Çekip gitmişlerdi umarsız kendi dünyalarına.



Bugün


Ve Rojin şimdi bilmediği topraklarda
Bilmediği uzaklarda
Yalnızlığında
Canından kopma bir düşman kucağında
Bedduası yok.


Düşünce düşünceye


Çocukluğunun tek oyuncağı
Bezden bebeğini almamıştı yanına
Utanmıştı onun düğmeden kara gözlerine bakmaya
Çocuktu daha.


Gerçek

Minik bir ağız
Bir soluk
Bir çığlık
Bir cığlık daha
Bezden bebeğini gördü onda
Çocuktu, anaydı
Rojin bebeğini aldı koynuna
Milyonlarca yıldır sırrı çözülmemiş bir büyü
İçgüdü....
Hangi tecavüzcüsünün olduğunu bilmediği bebeğine gülümsedi
Tanrı’nın hediyesi sütünü
Günahkar memelerinden, masum günahına emzirdi
Rojin anaydı
Kucağında acısı
Kucağında sevgisi
Utancı,sevinci ....

Anasını düşündü ,
Töreyi, dişleri arasından tükürüp
Canını menzil edip
Canına katan
Yitmemesi için, gitmesine göz yuman
Anasının deli cesaretini anladı
Rojin hâlâ çocuktu
Ama Rojin artık anaydı ...

01.02. 2000 Herford