Sen Öğrettin Bana
Gitmeler senin kanında varmış
Bana olan sevgin demek ki yalanmış Sonsuzumdun doğmayan sabahımda Sensiz oldum yas tuttum bu acı hayatta Acılarla savaşmayı sen öğrettin bana Aklar bir bir düşüyor simsiyah saçlarıma Bedenimi kaldırmıyor yorgun ayaklarım Acıları kalkan olumuş gögsümle siperim Kimselere eyvallah etmem restimi çekerim Hayata kafa tutmayı sen öğrettin bana Bir canım var oda allaha emanet Kefen dersen onuda isteme hakkını helal et Kara toprağa özlemi sen öğretin bana Acılarla yaşamayı sen öğretin bana Acılarla savaşmayı sen öğrettin bana Aşık mahsuni gibi destanlar yazarım Her akan gözyaşlarımla sana yanarım Bir bir kalemim isyan ediyor bana Bu nediyor allah aşkına remziye sana Acı şiirleri yazmayı sen öğrettin bana Dost yüzlü yalancılar her gün kapımda Menfaat çıkar arasalarda yanımda Cebimde para olsa kul köle olurlar bana Bürünmüşler sahte maskenin ardına Kimselere güvenmemeyi sen öğretin bana Zalim dünya dedikleri bu mu Yaşarken ölmek artık şuç mu Direnemiyorsam bu zalim hayata Emanetlerinle ayakta durmak istiyorum Ayakta durmayı sen öğrettin bana Sen değilmi beni bırakıp giden Sen değilmi ecele beni değişen Sen değilmiydin acılara gömen Sen değilmiydin sevdiğim sen değilmi Yaşarken ölmeyi sen öğretin bana Bir zamanlar bir yarim vardı Titrerdi üzerime bana kıymazdı Her kelimesinde bana sevgisini haykırırdı Bak şimdi yaklızlıklara acılarla bıraktı Şiirlerde haykırmayı sen öğrettin bana REMZİYE- ÇELİK YORUM _ ERBİL EFE DENGEL beyfendiye yorumundan dolayı sayğılarımı sunuyorum . |
çok güzel
teşekkürler