YALNIZLIK ALIP GÖTÜRMEZ
yalnızlık alıp götürmez
yalnızlık alıp getirir... düşlerini, hayallerini, anılarını, taze bi çay kokusunu, beyaz peynir yanında zeyitin, tıpkı gözleri... gelir aklına. yalnızlık alıp götürmez başını uzaklara. alıp, çalıp, aşırıp, getirir... kimsenin bilmediği eskiciden arta kalma valizini tıka basa doldurursun. fesleğen kokusu ellerinden bulaşmıştır burnuna sevgiliyle diktiğin. elini götürdükçe kokuyor sanırsın, yıkarsın defalarca burnun dur kokan oysa... yalnızlık alıp götürmez yalnızlık alıp getirir... kenarı kırık çerçeveyle sevgilinin yüzünü, ucu yanmış mektubuyla gönlünün sözünü... atamadığın mendilini, kimi zaman birlikte gidilmiş bir çift tiyatro biletini, yanında götürürsün ağız dolusu kahkahaları seyrettiğin komik sahneden kalan. ayrılığa yürürken bakışıyla gelen gözyaşlarının dilinde tuzu kalmıştır. bile bile acıttığını, tam yüreğinin üzerine koyarsın sevgilinin başını... yalnızlık alıp götürmez yalnızlık alıp getirir... ve en sonunda kendini ! nereye gitmişsen bulup getirir ait oldu yere kendine ! Ayşe Akbulut 2010 |