Kim/sessiz
her gece yıldızımı seyretmeye koyulurdum
işlerimi ona göre ayarlardım geceyi beklerken bir ince sızı aşk bile acıtamaz dı beni o saatlerde ellerimin arasında yüzüm, gökyüzü karanlık muamma gözlerini hayal ederken kim bilir açacak kucağını saracak koşulsuz ışığı yıldız dediğin, ıssız ve kimsesiz yalnız taş toprak beklediğim vuslattı belki hayallerimin gerçek olacağını fısıldamasıydı rüzgarın kulağıma beklediğim bin yıldı sanki gelmez mi beklendiğini bilse sevdalısının gelmedi o gece, gökyüzü zifiri karanlık, bulutlar karanlık, kapattı yıldızımın yüzünü ben yinede beklerim bir bin yıl daha haberi yok yıldızımın bilse gelir mutlaka aşar, dağıtır bulutları, kim/sessiz durmaz hiç oralarda Ayşe Akbulut |
yıldız dediğin, ıssız ve kimsesiz yalnız taş toprak
beklediğim vuslattı belki
TEBRİKLER