Zamansız bir depremler koptu benim bağrımdan,
Kendimi kaybettiğim, delliğimden utandım.
Hasretlik kurşun oldu, öptü benim bağrımdan,
Şafaksız akıp giden, yolluğumdan utandım.

Yürüyorum hayat yolda, yollar garip ben garip,
Yaşamda el halinden, ben halimden muzdarip,
Dert payla girilmez ki; girsem toprağa yarıp,
İçimdeki bedenin, selliğinden utandım.

İnsanlıkta şereftir; dillenmek söze derken,
Fikir konuşamaz dil, deryada öze derken,
Revamı gözü açık üç beş densize derken,
Dört yan cennet yurdumda, elliğimden utandım

Filistin’e zulmeden kıyım yapan sen namert,
Elbet bir gün senide bulur bu acılı dert,
Damarımda kan dondu, gördüğüm vahşet çok sert,
Sevgilerin dünyada, pulluğundan utandım

Siyah, beyaz sarımış, mühim değil ki rengi,
Toplanıp vicdanıma, sığındığım ahengi,
Her gün barış bekleyen çocukların şer cengi;
Görünce ben, insanlık kolluğumdan utandım.

Durmaz mı; bu savaşlar, ey insanlık be ne hal,
Ömrümüzün ufkunu sardı ahvale melâl,
Beslediğim umuda, kurduğum onca hayal,
Musibet ateş içe, dallığından utandım.

Bu ülkede deryada bölünmüş sele döndüm,
Öz yurdunda ateşi kararmış küle döndüm,
Her sözümle vakitsiz açılmış güle döndüm,
Yüreğimin bahçesi, güllüğümden utandım.

Aklımızı almışken para mal mülk şöhreti
Asla hiç aklımızdan, geçirmeyiz ahreti,
Söylediğim bu cümle sözün özü kahret’i
Kullanmaya meyilli, dilliğimden utandım

Gedik de esen poyraz, dalda yapraklar koymaz,
Hem yüreği hem gözler doysa da gönül doymaz,
Nimetler talan talan niçin fakire uymaz,
Derdin dert ocağında, yelliğimden utandım.

Sırtımıza yükledim, cümle derdi belayı,
Geleceksen gelsene, bıraksan günü ayı,
Korkuyorum yarından, alıp pişmanlık fayı,
Aynaya mest akseden, halliğimden utandım.

Bu bir soru; Ben neyim ve bu hal neyin nesi?
Gel dost gel bu bir sonsuz gerçek muhasebesi!
Çöplüğün dünyasında, duyduğum çocuk sesi,
Gördüm bildik simada, kulluğumdan utandım.
İbrahim Özdemir 21.09.2010