bu şehir kapanır hüznüne yalnızlığın
aşındıran savruk bir rüzgarın uğrak mekanıdır sokaklar
her yağmur yürek ıslatır
her akşam çekilir düşlerin boğumuna aşklar
içimizin odalarında susan sesler susan gülüşler
titreyen seslerde anlamlara konan düşünceler
avuttuğumuz zindan çocuk gülüşlerimiz
avutulduğumuz geçiştirme saklantılarımız
kendi gölgelerimizde
yarına işlenen işlik küfeler
düşün gündeminde hep sonra yapılacak işler
öncesiz sonralar sonrasız başlangıçlar
kırık darmadağın bakışlarda kalan sanal doğaçlamalar
her biri
hep bir şeyler kişiler, kişileri hep biz’ler birşeyler

sen yarım kaldın bu kentte
yarım kalmış resmin çizilmiş yüreğime
diğer yarın ayrılığa hazırlanmış koca bir yalan can evimde
herkes kendi derdinde herkes ancak taşıyabildiğiyle
ey
ayrılık vaktinin çıldırtan çanları
kadimleyen kaderi değiştiremedi ya sevenler bile...
sırası gelen gibi döküldük kendi hikayemizde
her birimiz
döküldük birbirimize her birimiz iten ve çekenlerimizle
bilinmeyenin boşluğuna dökülen sonsuz bir şelale
bizi yıkan

ne önemi var
ne önemi var bu dolu dolu bir yapışkanlık değilmi
aşklara kanat açan yalnızlıklarda
bir maske bir içine kapanmışlık ve bir de
can çekişen koca bir tükenişin damlası olur gözyaşında çaresizlik
neye yarar demeye dilimizin varmadığı
yanaktan akan bir damla gözyaşıyla ...