Ellerinde uçurtma yok çocukların
o uçan şeyler, uçak da değil
Sevgi bakışı, aşk bakışı gözler
lezzet doyumsuzu, aç bakışı akbabaların


Toprak olsa, avuçlayarak atacak ağzına
zenci çocuk
Su olsa, sürüne sürüne yudumlayacak
Ekmek olsa, gevecek çürük dişleri
bereketsiz yerleşkesinde yürüyebilecek

Kalem isteyemez zayıf zenci çocuk
önce yaşamak için direnecek


Yerde çürümüş birkaç ceset daha
insanlar mı kuş olmuş burada?
kanatsız, hasta...
Yine akbabalar kazandı!


Dudaklarından renk uçmuş
_uçan ne? _
Kemikler çekerken azabı
kedi gözleri sinsice, vahşice
tırmalıyor tükeneni

Çatısız evler var burada
güneşten erimiş, kokuyor muşamba.
Ruhunu mabede uzatan kadının
bebeği oldu az evvel
Yine keyifli, nimeti bol azap kuşlarının

Ağaç dalına tutunacak
daha ince bir dal, iskeleti...
her gün aynı dehşet, aynı korku

Kan kokusu yayılırken akrabalarının;
İzliyor, sürünüyor
Taş tutacak eli kalmamış zenci çocuğun
can çekişiyor


Azap güneşi en kızıl burada
rengini veren, böceklerle kucaklaşıyor
Kurumuş yapraklar daha yeşil burada
Bir avuç gazeli toplayacak
büyük akbaba ağızları
nasıl da iştahlı, hâlâ aç!
Güneşte pişiyor yemi, kıvranıyor zenci çocuk

’Yine Akbabalar Kazandı! ’




Halime Erva KILIÇ