gün yüzüne çıkarıp çıkarıp yapay bir çiçeği suluyorum her gün her gün, biraz daha yüzüme gülsün biraz daha gözüme girsin diye solmadan capcanlı duruşunu seviyorum kendimi seviyorum sonra ölesiye ona benzemek ne güzel…
onun, beyazbeyazçiçekleri var benimse, bembeyaz umutlarım /ah bir de kararmasalar!/ veriyoruz baş başa yarını konuşuyoruz, hayatın yapaylığını gülüşümüzü, yapaylığını ama buna inat köklerimizi toprağa salışımızı konuşuyoruz… konuşuyoruz… konuşuyoruz! patlıyor kahkahalarımız yaşama inat
ben, Neval El Seddavi’nin “Sıfır Noktasındaki Kadın” romanını okuyorum o, beni… gülüşüyoruz arada bir arada bir de ağlaşıyoruz odamız, hepten kızıl kıyamet aldırmıyoruz derdimiz, hayata sıfırdan başlamak
yaralanıyoruz kimi zaman kâh tuz basıyoruz yaramıza kâh yalaya yalaya iyileştirmeye çalışıyoruz alışıyoruz yaramızla güle oynaya yaşamaya
kimi zaman da ağzımızı bozuyoruz kadınlara yakıştırılan bir sözcüğü, tutup düzene karşı, dünyaya karşı “adam gibi adam” olamayanlara karşı haykırıyoruz, “fahişe!” diye diye bozuluyor edebimiz hiç istemesek de…
ama edebimizle ölmesini de biliyoruz hayatın sıfır noktasında ve naaşlarımıza edebimizle, ağlamasını da kimseye yük olmadan sırtlayıp çökük omuzlarımıza naaşlarımızı, kararan umutlarımızı yürüyoruz geceye sessizce kimsesizce dünyaya, tüküre tüküre...
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
Sıfır Nokta şiirine yorum yap
Okuduğunuz şiir ile ilgili düşüncelerinizi diğer okuyucular ile paylaşmak ister misiniz?
Sıfır Nokta şiirine yorum yapabilmek için üye olmalısınız.
... ... hayata dair, ... sevgiyle ... umutla ... öfkesini içerisinde bastırmış olsa da ... serzenişinde ... felsefesi içerisinde ... mertçe ve asilane !...
ama edebimizle ölmesini de biliyoruz hayatın sıfır noktasında ve naaşlarımıza edebimizle ağlamasını da kimseye yük olmadan sırtlayıp çökük omuzlarımıza naaşlarımızı, kararan umutlarımızı yürüyoruz geceye sessizce kimsesizce dünyaya, tüküre tüküre...
"Neval El Seddavi" ve "Sıfır Noktasındaki Kadın..."
Böylesi bir romanı okumak ve böylesi bir romanla yürek bütünleştirmek... Duygularınızla bütünleştirdiğiniz bu güzelliği, dizelerinizde de bir güzel yansıtmışsınız...
O romanı okuyanlar, yukarıda ne demek istediğimi anlamıştır sanırım.
Güzel bir yürek bütünleştirmenizle oluşturduğunuz dizelerinizden dolayı kutluyor, başarılarınızın devamını diliyorum.
ben, Neval El Seddavi’nin “Sıfır Noktasındaki Kadın” romanını okuyorum o, beni… gülüşüyoruz arada bir arada bir de ağlaşıyoruz odamız, hepten kızıl kıyamet aldırmıyoruz derdimiz, hayata sıfırdan başlamak yıllar önce okuduğumda ben de çok etkilenmiştim.iyi okumalar.bu arada dizeleriniz güzeldi.tebrikler.
ama edebimizle
ölmesini de biliyoruz
hayatın sıfır noktasında
yaşamak gibi…
ve naaşlarımıza
edebimizle ağlamasını da
kimseye yük olmadan
sırtlayıp çökük omuzlarımıza
naaşlarımızı, kararan umutlarımızı
yürüyoruz geceye
sessizce
kimsesizce
dünyaya, tüküre tüküre...
Mükemeldi.
benim bilgim bu şiirde hata bulamadı
beğendim
elinize sağlık üsdat....
..............saygım sonsuz.