Kendimi Ele Verdim
bir nefes uzağımda kalırsan eğer
kirli eller avuçlamasın bilge yüzünü seni kadın/ım yapan nefsinin asaletince eteğini diz kapaklarına zincirle yeminimizin mahşere uzanan mühürlü kudretince //..bir şey söylemiş olmak için söylemiyorum içini soluğunla şişirmiş yelkenim ben efil efil sana geliyorum..// hiddeti içimi talan eden bir nevâdır bu sevda geceye küskün günebakanımsın sen ağaran şafak sabaha el vermeden açma gözlerini başını güneşe ben kaldıracağım geç kalan göçmen kuşların masallarına da inanma yedi iklimin rengini saçına ben taç yapacağım kimseleri hakem kılamam ki bu kutsal savaşıma ezele kınalı küçük ellerini sadece ben öptüm gülüm bu zilletin ömrümüzü besleyeceği zamanlar da gelecek mutlaka kulağına doldurduğum ezgiler ezberim değil/dir sevdiğin şarkıları kirpiklerine asarken kıvrılan dudağına leke kalan iz benim/dir firak; bir yalandan öte söz değildir sözlüğümde artık beklemek yaşam biçimim oldu zaten sorgulandıkça bu aşkın sanıklığında keşfettiğim tek harika sendin dedim ve g/özlerine gizlendim indikçe feleğin tokmağı çiğerlerime tüm itiraflarımda hep senin adınla beraber kendimi ele verdim Faruk Civelek |
kimseleri hakem kılamam ki bu kutsal savaşıma
ezele kınalı küçük ellerini sadece ben öptüm gülüm
bu zilletin ömrümüzü besleyeceği zamanlar da gelecek mutlaka
kulağına doldurduğum ezgiler
ezberim değil/dir
sevdiğin şarkıları kirpiklerine asarken
kıvrılan dudağına leke kalan iz benim/dir
merhaba can ustam gözlerine jilet atmış bir gece gibisin
hele Ebru hanım çok güzel okumuş şiiri
hakkını vermiş
sesiniz kesilmesin bu dünyadan
aşkla kalın