Sessizliğim...
Rıhtımın en ucundayım
Karanlıkların kucağına bıraktım benliğimi Ilık bir rüzgar tarıyor tenimi ince ince Martılar yok gökyüzünde cıvıltıları eksik Denizin maviliği kararmış Döndüm ve bu koca şehre bakıyorum Trabzon’uma… Bildiğim bir şey var ki; Sebepsiz akmaz gözyaşları gözpınarından Bazen mutluluk ıslatır gözpınarlarını Bazen de hüzün yağar yanaklarına insanın… Yine bilirim ki; Gözpınarları ıslanmayan tek insan; ceset olan insandır… Karanlığın içinde bir minik nokta gibiyim şimdi Gözpınarlarım kurumuş Gözlerim karanlığı tarıyor umutsuzca; boşuboşuna Ölüme namzet bir ceset halindeyim Rıhtımın en ucunda taşlarda beyazlaşıp ölürken deniz Her nefesimle ömür tüketiyorum isteksiz… Zaman anlamını kaybetti karanlığın içinde Ben deniz değilim ki; taşlarda ölüp ölüp dirileyim biteviye Ben; Kan çanağına dönen gözlerime hapsettim kimsesizliğimi Karanlıklara haykırıyorum Kimse duymuyor sessizliğimi…. Metin Kaya İLHAN TRABZON 12.08.2010 Faroz limanının en ucu.. |