adı çocuktu
başka ismi yoktu
acıydı yutkunmasında nefesi yoktu
derindi yaraları
yaşamamıştı çocukluğunu


bilmedi bilmiyordu
nedemekti çocukluk
misketleri hiç olmadı
umutlarını zaten çöpe atmışlardı
çelik çomağı yoktu onun
telden sapı olan plastik arabası yoktuı
ama biliyordu


perşomen kağıtlarında kirletmişlerdi hayatını
yazmışlar kararlar almışlardı
yoktu o
sadece çocuktu
oyuncuydu içindeki çoşkuda
gözlerinde yeşil mavi geleceği vardı
görememişlerdi


halbuki insandı o;
yaşaması özlemesi sevmeside vardı
seviyordu dört duvar olsada hayatı
kirlensede elleri yüzü
o yeni kıyafetleri de biliyordu
ama yoktu


katlanıyordu hep
susuyordu konuşanlara karşı
yeşili kırları koşmak istiyordu
okula gitmek yazmak yeşermek
kara tahtada her kez gibi
gururla ben Türküm demek
diyemedi hiç


uçurtması yoktu
nasıl olsunki uçmak nasıldı bilmiyordu


çiçekleri papatyaları görmüştü sadece
kokusu güzeldi belkide
hiç koparmamıştı dalından
koparamazdı o biliyordu
herşey yerinde dalında güzeldi


çoğalacaktı diye biliyordu
büyüyecekti ki ailesi olacaktı


belki o yeşertecekti çocuk olan öksüzlerini
karşılıksız vercekti tatmadığı sevgisinden


ve umut dolu geleceğini
kaderinin acılarıyla yoğurup
hazırdı belki de
kendi zorluklarıyla savaşmaya
çünki o
çocuktu ve çok güçlüydü


n.altın 13/07/2010