katran karasına düşen gözlerin
lav sancılarında yürek yakıyor



mor salkımlı geleceklere hasret ellerin
ateş tutuyor katre katre
acı bir kum saati
doldukça boşalıyor bedeninden



umut kelebek kanatlarında ömür tüketirken
hain düşünceler şehri kasıp kavuruyor
süt kokan nefeslere
ölüm üflüyor zalim fikirler



başka şehrin ışıklarını söndürmek için
kan kusuyor elleri barut kokan
yürekleri şeytanlaşmış nefs-in kölesi mahluklar



acı yırtıyor derisinden hayalleri
soluksuz diz çöküyor hüzün
şehrin orta yerine
toz toprak karışıyor
göz yaşları donuyor vahşetin kahkahasında



korku parçaladı alnına çizilen kaderi
misketleri kayıp oyuncakları hiç olmadı
şeker tutması gereken eller
hüznü avuçluyor
şehrin çamurlu sokaklarında
çocuk adımları yok artık



masum meleklerin kanatlarının kırılmasına daha ne kadar seyirci kalacak bu zalim insanlık….





Nurcan BİNGÖL 08/ temmuz /2015