SEVİLDİĞİNİ BİLMEYEN SEVGİLİ

Sevildiğini bilmeyen sevgili;
Suskun sabaha alaca düşerken,
Sanki Siyah beyaz film gibi,
Gözpınarımdan süzülürken,
Anılar ve hatıralar,
İçimdeki duygularla,
Seni Allaha havale ediyorum.

Sabahın suskun büyüsü üzerime düşerken,
Hasretliğim sanaydı,
Göğsümün her iniş ve kalkışında,
Kalbimin ritmi değişirken,
Dualarım senin içindi…
Düşlerini düşleyerek yaşamak,
Ömrümün tamamını sana adamak,
Göğsüne yaslanıp
Sonunu bilmeden,
Kahve gözlerde kaybolmaktı…

Canımı acıtan acı sözlerin olmasaydı.

Tufan suları yürürken gönlüme,
Bin bir kasırga kol gezerken ruhumda,
Duygular içimde çalkantılar yaşarken,
Kaptanı olmayan gemi misali sana sığındım.
Sevdiğim!

Med cezir yaşarken yüreğim,
Bütün ümidim sendin,
Sana hasret türküleri bestelerken,
Irmak olup,
Nehir olup çağlardım.
Damarlarımda her zerrem parçalanırken,
Senin için Mevla’ya el acardım…

Değmedin derken yüreğin titremez mi?

Şimdi mecnun menzili mağ ram kapanırken,
Dudaklarım kuruyor,
Hazanı yaşıyorum,
Boran önünde yaprak misali,
Kaybolurken,
Kuru dala döndüm.
Leyla’sını yitirmiş mecnun gibi,
Kumsalında ölüyorum…

Beddua ederken yüreğin titremez mi?

Bir tek diriliş filizi beklerken,
Beynimde Ferhat’ın kazma sesleri,
Sevda yolunda keremin yanık izleri gibi,
Yüreğime kör çivi çakılırken,
Yönünü yitirmiş gezegene döndüm.
Ellerimi kaldırırken Mevla’ya,
Alaca düşen sabah,
Bir siluete doğru yürürken,
Ey
Sevildiğini bilmeyen sevgili!
Seni rabbime havale ediyorum...

ZERREM
Osman TÜRKASLAN