YAŞAM DENİLEN YAZILAMAN SAYFA...
YAŞAM DENEN YAZILAMAYAN SAYFA
Kadın masaya oturup defterini açtı İlk sayfasına da “ben” diye yazdı Ve ardından elinde kalem, öylece kaldı Saatlerce deftere baktı Bu durum böyle günlerce tekrarlandı. Bir gün yine alıp kalemi eline, Oturup yazmaya çalıştığında Yazamadığı ilk sözcükten önce Bir damla gözyaşı düşüverdi sayfaya Düşen o damla yazdığı o kelimeyi de dağıttı Geriye boş bir sayfadan başka Hiçbir şey kalmadı. Yaşamda öyle sözler vardır ki Ne söylenir ne de yazılabilir Ve öyle umutlar vardır ki Yaşam mücadelesinde yok olur, silinir. Özlemler, arzular hep yarına bırakılır Ve öyle bir an gelir ki Yarın diye bir şey olmadığı anlaşılır. Yazılan o tek kelime ve üstüne düşen gözyaşı Yazılacak ama yazılamayanları değil Yaşamın bembeyaz bir boşluk olduğunu söyledi Elindeki boş sayfa gibi Söylenemeyecekler, söylenmediği ile kaldı Ve kadın bir daha kalemini eline almadı. Canan Onuş_2010-06-30_İstanbul |
başını önüne eğme kardeşim
hayat çok başladı bittiği yerden
asla ümidini kesme kardeşim
dağ ne kadar yüksek olursa olsun
bir kenarı yol olur yol kardeşim
allahın rahmeti keremi boldur
asla ümidini kesme kardeşim
kesme ümidini kesme kardeşim
yüreğine sağlık
tebrikler
dilerim yaşadığın doğduğun şehir ve adım atığın her yer neşe ve huzur dolar
selam dua ve saygılarımla
sağlıçakla kal
A.E.O