Kimseye benzemem ben;
Gözlerim zamanın kapısında,
Zaman değirmenin çarkında,
Hayat kaplumbağa sırtında,
Körebe oynuyor yıllar bu karanlık bahtımda!..

Tanımıyor asfalt görmüş bu sokaklar,
Elektrik girmiş bu yüksek binalar beni!
Gaz lambasıyla aydınlanıyor daracık mapushanem;
Arada bir,
Canı isterse,
Yırtık yerinden yıldız akıtıyor gökyüzü;
Yüzümde ışık oynasın,
Çocuklar bayram etsin diye!

Biliyorum;
Varlık, yokluk, bir de hiçlik içinde
Patlayacak bir gün zamanın sabır taşı.
Ellerimde kış, bahara kalacak gülüşlerim...
Ruhum bedenden ayrılacak,
Bakışlarım son bulacak doğarken yaz güneşi...

Kimseye benzemem,
Ateşle imtihan edilirim ben!
Düşlerim uzak iklimlerde asılı,
Umudum, yeşil gözlü doğanın yüreğinde saklı!

Baharım mı?
O da yalnız adamın türkülerinde yasaklı!..

Kimseye benzemem ben,
Zaman beni dövmeden
Ben zamanı oyalarım!..

Rukiye Çelik /ANKARA
04 Temmuz 2010