Yaşamak; kedi gibi, köpek gibi
Şehrin pis çöplüğünde
Çöpleri karıştırarak
Kokular içinde

Yaşamak; kendin gibi, insan gibi
Kara toprak üstünde
Çapa yaparak, orak sallayarak
Güneşin gölgesinde

“Hangini seçtin?”

Dedin, hayvan değilim
Eşinmem çöplükte
Dedin, salak mıyım ben
Topraktan bana ne

Öyleyse
//Kuyruk altında keneydin
Kan emdin şiştin
Usulca indin yere
Bir sürü encikledin
Saldın encikleri çiftliklere
Bütün inekler senin
Sağdın zenginledin//
Demek böyle…

Dedin
//Ben benim, tilkileştim
Bir aklım var, bilmedin
Bire aldım, sattım üçe
Çabucak zenginleştim

Elim doldu, cebim doldu, kasa doldu
Karnı şişen doğurdu

Doğanlar döküldü göle
Göl büyüdü büyüdükçe
Döndü derya denize
Çok oldu işte…

Biraz verdim yardım edene
Birazı kol kanat gerene
Babamı bile dinlemedim
Zırnık vermedim fakire//
Yani böyle…


“Yaşamak, sarılarak paraya
Namustan kopup, yanaşarak orospuya…”


***

Dedin
//İnsanım ben, değişmedim
Çulumu çıkarıp post giymedim
Anam insandı, emdim memesinden
Ak sütünü kirletmedim//

Dedin
//Ağaçtım sevgi ormanında
Çiçek oldum aşk çayırında
Arıydım bal yapanda
Güvercinin barış çığlığında//

Bol veren düz ovalarda
Baş eğmez mor dağlarda

Dedin
Çökmedim
Başım öne eğmedim
Dedin
Diklenmedim
Esmedim deli yel gibi
Gürlemedim kara bulut gibi
Çocukları ürkütmedim
Ürkütmedim kimseyi…

Dedin
//Elif’im kınalıydı, saçını çekmedim
Asker oldu Memed’im, yol gözledim
Üzmedim hiç, üzüldüm
Yemedim de, açlıktan büzüldüm
Üzüldüm
Sütten kesildim
El kesmedim gene, baş ezmedim
Cinlenmedim hiç, hiddetlenmedim
Hiç günaha girmedim//
Sen bunu seçtin…


“Yaşamak, sarılarak insana
Dürüst olup, sapmayarak yan yola…”

*
Yaşamak, çürümüş saman gibi
Pis pis kokarak
Yaşamak, renk renk çiçek gibi
Mis kokular saçarak

Yaşamak var
Can alarak, yürek yakarak
Yaşamak insan gibi
Cana can katıp, yaşatarak…

Tevfik Tekmen. 26/Haziran/2010 *Lüleburgaz*