Hayalleri değneğe, umutları sönmeye
Bağlıdır tek ayakla, hep yere düşen çocuk.
Gönlünde arzuları; eve geri dönmeye,
Geceye ışık veren gülmesiyle şen çocuk.

Ne bir sıcak ev gördü, ne de anne şefkati,
Yüreğinde hasretle, her gün arttı mihneti,
Tüm gözlerde gördü o, şeytansı melâmeti,
Tek bacakla vuslata yürüyemeyen çocuk.

Akranları sürmekte hayatın sefasını,
Oysa bir gün gülmemiş, sırtlanmış cefasını,
Hep yaşam derdi almış küçücük kafasını,
Zorluklara sabredip bu hayatı yen çocuk.

Zebûn oldun zalime, hayallerin kan-revan,
Tökezledin tek ayak, değneklerle anbean,
Muteber olur gönlün, gün gelir döner devran,
Hayattan tokadını ilk günden yiyen çocuk.

Hep dert çeker ağlar da, bitmez hiç eziyyeti,
Tek ayakla yılmayan, çalışkan meziyyeti,
Yüzünden eksik olmaz ızdırap vaziyyeti,
Hal hatır sorduğunda, ‘İyiyim.’ diyen çocuk.