KAL/DIRIMLI ŞEHİR
Ve kaldırımlardı
Bir şehri baştan sona Sondan hiçe uzanan; Hiçten sana. Son sözünü söylemeliydi Bir güneş, Buz dağına bakan pencereden. Ve pençelerinden asılmalıydı Dağlar boyu gezinirken. Dağlar boyumu aşalı, Son yürek, son ses seda Son yalvarışlarıydı belki Kaldırımların, Gülüşürken. Öğrendim ki Gülüş erken... Yürek burkma zamanı geldi, Kuşlar göç üzere Bilinmedik diyarlara. Bense kafamı kaldırmış Bakıyorum onlara. Ayaklarım kaldırımlarda. Buralar gündüz karanlık olur, Yol üstü keserler önümü, Düşerim. Düştüğüm yerden bembeyaz olur Düşlerim. Benizler sarıdır burada, Sarı sarı çocuklar beni izler. Gözlerinde ışık kırılmış, Göğe doğru bakmazlar ama; Kuşlar onlardan alır ilhamını da. Güneşe saygıyla Taşırlar bizi yaslarında. |