Hiçbir şey ama hiçbir şey unutulmadı
Ki
Hiç kimse bu savaştan ölü çıkmadı

Ne şakağımızda patlayan mavzerler
Nede
Çığlığımıza sıkılan kurşunlar
Ölümleri bize bırakmadı

Savaştı ve kan kokuyordu şimal
Sizler en korkak erleriydiniz savaşımın
Ki
Kan ağlarken gök kubbe
Bizler damla damla gözlerde eriyenlerdik

Oysa bir trajediydi hayat
Hamlet
Henüz babasıyla konuşmamışken
Ve
Juliet
Shakespeare’in kaleminden rahme düşmemişken

Oysa oyun hep aynı sonla
Biterdi
Oyuncular
Kör sağır dilsiz

Ve sonrasında bahar adı veriliyordu mevsimlere
Kimsesiz bir rüzgâr esiyordu saçlarında
Dillenen bülbüller henüz vurulmuş
İnsan ise can çekişmekteydi

Adı sus oldu
Sonra
Bu şehirdeki bütün baharların

Lal oluyordu her mevsim
Ağızlarda diller

Ve tükürüğüne boğuluyordu insan
Yokluğu
Islak ve sıradan


Sonra gece inerdi gözlerin ve kirpiklerin
Sevişine
Henüz yakılmış bir sigara ateşi sönmekteydi

Duman
Vakitsiz dağılıyordu gökte
Tıpkı vakitsiz gitmeler gibi


Üşüyordu şehir-üşüyordum ben
İsterik titreyişler vardı tende
Üstelik zemheriydi
Hayır
Bekli de değildi
Ki
Unutulmuş bir vaktin şiiriydi okuduğu son dostun
Uzakta kalmış bir burcun nöbetinde

Ellerim ellerim nerde
Gözlerim
Kimde kaldılar
Yoksa dilim…

Bir seher vakti çekip gitmeli belki de
Ağır ağır
Çıkıp şu bilinmezlik kapısından
Ellerimde
Bir çift ölüm
Belki yağmur söyler adımı
Ve sonra
Kanarken sen-ben-biz

Yağmur yıkar tenimizin günahkâr kırıntılarını

Kızıl kara bir şafak söker ardından
Bir
Tren kalkar meçhule ömrün garın dan
Söylenen türküler eşliğinde

S.Ş (MEKANSIZ)