Saklambaç oynanan derme çatma binaların
Bizden habersiz çocukluğu büyüttüğünü bilmedik
Ne zaman dizimizde yara
Ne zaman gömlekte çimen lekesi
Ne zaman topağın kiri bulaşmış yüzümüze gözümüze
Her köşeden bir büyük çıkagelirdi
Ya anne olurdu eli maşalı ya baba oludu gözleri öfke dolu.
(korkuyu böyle öğrettiler bizim çocukluğumuza )

Bahar bitmeye yüz tutar erikler dallarında gülümser
Sümmani amcanın yasak meyvelerine saldırırdık
Ne zaman dişlerimizde kamaşma
Ne zaman karnımızda ağrı
Veya Yadigar teyzenin avazı çıktığı kadar sesi
Küfürler doldurursa peşimize
Her camdan bir kafa uzanır, kapıda gölgeler belirirdi
Ya abla olurdu dişleri sıkılmış
Ya abi olurdu gözleri öfke çanağı
(Pişmanlıkları böyle öğrettiler bizim çocukluğumuza )

Bizi hep kendine benzetmeydi tek çabaları
Üç kuruşluk hediye ancak bayramdan bayrama
Azar, üç öğünle beş vakit arası hazır ekmek
Ne zaman notlarımızda düşme
Ne zaman okula acele çağrı
Veya dedikodularda adımızın geçmesi
Ya dayı olurdu utandırılmış
Ya hala olurdu hazır kulak çekmeye
(Aile onurunu böyle öğrettiler bizim çocukluğumuza)

Yüreklerinde nasır vardı Rahmetli Salih Amcanın
Oysa kocaman bir düzlükteydi tarlası
Ne ekin olurdu, ne de kırılası fidanları
Tutturmuş top oynanır mı diye gâvurlar gibi
Ajanslarda en çok sevindiği pordo mavi gene yendi
Ne zaman yırtılsa ayakkabının bir köşesi
Ne zaman terden su olsa fanila
Ne zaman tarlada bir ayak izi kalsa sahipsiz
Yüreklerinde nasır vardı Rahmetli Salih amcanın
Kendi oğlu da oyun arkadaşımız ana avrat küfrederdi
(Gâvurluğu böyle öğrettiler çocukluğumuza )



SİNAN YILMAZ