ŞİİRİN SOĞUK YÜZÜ
Gönlümün yıkık duvarlarında
tozduman şiirler dolar genzime. Gözlerimde cansuyum. Baktığım yüzlerde öldürdüm sevinçleri Söndüğünde yıldızlar damarlarımdan çekilir hayat. Dili zifir küfrüm yırtar geceyi. Sağdan gidip açık arayanlar kamburlaşırken kentin kaldırımlarında, geç gelen selamlara gebe kalır meydanlar. Gözü bağlıdır hayatın duvar diplerinde ağlarken çocuklar. Ve insanlık direnir içimde. Tecritte yüreğim. Her çığlıkta sol vurur ayak sesleri tükenmişliğin. Kendi salyalarında boğulmalı gücünü masumda sınayanlar. Çırpınırken kuş kanatları korku atmalı şakaklarında. Onlar ki; duasıyla doğuramadıklarını beddualarıyla öldürenler. Onlar ki; el-aman dileyenleri göremeyenler. Akitlileri dar vakitlerde almalı Azrail. Ki; görmeliler ölümün soğuk yüzünü. Musalla kokmalı mevsim geçişleri, Çiçekler duaya durmalı. 07.04.2010 Mümin Düzenli |