Çözemediğim bir bilmeceydin inan ki.
Sağdan sola geçmedi sözün.
Ben ise rüzgara inat, sönmesin istemiştim yangınım.
Yakacaksa yanalım istedim.
Birlikte olsun istedim.
Bir olmaktı dileğim.
Olmadı.
cefam, sefanmış bilemedim.

Dönüşü olmayan bu yolda tek gidişlik bir biletti beni sana getiren.
Arkama bile bakmamıştım.
Kalanlara rahmet okutmuştu sevdan.
Kavuşmayı göze alarak
ve hatta tüm olasılıklara kapayarak gözümü düştüğüm bu aşk,
sonrasında yollara düşürmüştü beni.
Sana geliyordum...

Düşünsene senin sana geldiğini.
Aman Allah’ım!
Ne tarifsiz bir hazdı bu.

Susuzluğuma bir yudum su,
yokluğuna kaldırdığım kazan olacaktın gelebilseydim yanına.
Temize çekecektim senden öncesini,
bitmesin diye her gün daha çok,
ve her gün daha yavaş sevecektim.
Olmadı,
meğer dönüş biletimi ben gelmeden kesmişsin.
Meğer güveyliğim kendi kendimeymiş.
Bilemedim.

Sahi, tek kişilik miydi aşk?
Biri sever,
diğeri sevilirdi benim bildiğim.
Ya da biri diğerinden daha mı çok severdi?
Ben kendimi bildim de,
sen hangisiydin bilemedim.

Dizlerimi dövdüğüm,
şansıma sövdüğüm.
Bu nasıl bir hayat ki,
her adımında kördüğüm.

Bilemedim...
Ben kadrini bildim de,
Sen kıymetimi bilemedin...