(9 Nisan 1981 yılında vefat eden dedem Hikmet NAZLI’nın anısına yazdığım bir şiirdir.
Kendisini saygı ve rahmetle anıyorum…Ruhu şâd olsun…)


DEDEME


İsmini taşıdığım, çilekeş bir öğretmen
Kırk beşinde göç etmiş, göremedim ben onu.
Birkaç fotoğrafı var ondan geriye kalan,
Ellerini öpüp de saramadım ben onu…

Şimdi bende çıkıyor huylarının aynısı,
Düşümde, hayalimde kuramadım ben onu.
Hatıradır saati, cebimdedir aynası,
İstediler, ellere veremedim ben onu…

…………………..

Çok mücadele vermiş, dert seline kapılmış,
Hep ıstırap, hep acı, çile varmış dününde.
Öldüğü yıl başlamış, sonra her yıl yapılmış
Onu düşünüyorum öğretmenler gününde…

Ölmeden bir gün önce çıktığı fotoğrafta
Uzanmış sere serpe, yatağında yatıyor.
Üzgün, çaresiz yüzler sıralanmış etrafta,
O yatan nurlu güneş, ertesi gün batıyor…

Şimdi bizlere düşen, onu her daim anmak
Ruhuna en gönülden dualarımız fedâ.
Bence hiç yanlış değil, onu cennette sanmak,
Elvedâ dedeciğim, kavuşmadan elvedâ…


Hikmet NAZLI