KÖR KÜTÜK AYIK
Beni aşk şairi sanıyorlar
oysa ben sana şiir yazıyorum okuyanı ve duyanı bir ben olan kağıtlarda umuttan mısralar yapıyorum acıdan kurulmuş kelimelerle Dün gece her zamankinden daha çok yıldız örttüm üzerime, çok soğuktu karanlık . votka sevmem bilirsin vişne de, o yüzden daha çok peynir yedim. gözlerinde şöyle şırfıntı mavi bir bakış olaydı ya kurtulurdum. Yok. Çok anlamlı bakıyordun gözlerimden başka heryere hep düz dümdüz bakıyordu gözlerin, yakaladım. ya beni kırmamak için ya da son köprüleri atmamak için aramızdan konuşmuyordu gözlerin. Aklım fikrim bulaşmış ellerime parmaklarımdan adın damlar. adın kırmızı , adın sıcak , adın akıcı , bıçaksız kurşunsuz yaralarımda. yüreğimde oynak ele avuca sığmaz kıvrak titremeler resmin kadar oynak, gözlerin kadar davetkar ateşlere. az uyudum akşam , çok düşündüm bizi birde rakısız üstelik kör kütük ayık . tükettim kah geçmişimi sinemde , nerden başlıyacağımı düşünüp geleceğimi kah Uçmayı bilmiyordu mutluluk, kuş kanadına muhtaç çırpındı zamanda o şarap değdikçe dudaklarına kanım yanıyordu Ah ! nasıl ağlıyordu içim, acıyordu. bulut bulut geçerken üzerimden hüzün kupkuruydum. Dayanamadım. At uçuyordu aramızda artık, adı ayrılık, ben senden geçtikçe uzaklarına yeni yollar yapıyordu karıncadan ağır çalışan işçiler. tutuşmuştu deniz. iki yakanın iki yanında batmıştı İstanbul düşlerime düşlerimde kaybetti mavisini gözlerinin, zavallı şehrin kahveye çalıyordu artık terk edilmiş sokak gölgeleri bir adam içine ağlıyarak eziyordu içini sessiz kavgalarıyla, gelsen adam gibi, şair gibi, gerçek gibi gelsen; bir elinde yüreğin ötekinde benim emanetim, yüreğim çalacak kapımı bırakırım sana, ben tüm kapılarımı daha rüzgarında açtım. umuttan yollar yapıyorum acıdan karılmış kum taneleriyle.... sen salınırken beynimin çıkmaz sokaklarında basıyorsun bilmeden bam tellerime bir bir, birde ayık kafalıyım üstelik kör kütük ayık acıtıyor topukların ekşiyor yüzümde gülüşleri yarının beni aşk şairi sanıyorlar oysa ben yalnızlık yazıyorum. kalemime benden başka değenin olmadığı yerde umuttan besteler yapıyorum acıdan yazılmış güftelerle.... herkes beni aşk şairi sanarken..... |
sen salınırken beynimin çıkmaz sokaklarında
basıyorsun bilmeden bam tellerime bir bir,
birde ayık kafalıyım üstelik
kör kütük ayık
................Bu cümleler üzerine söyleyecek çok şey kalmıyor. Umut ve acı ancak bu kadar güzel bir araya gelebilirdi. Saygılarımla.