UZAKLARDAKİLER
konuşuyor insanlar susuyor insanlar
aynı görüntüyü tekrar masum bir çocoğun tenine değer gibi sarıyor gri elleriyle dönüşü mümkün olmayan o saatler ... uzak sıradağların ardında bir güneş sanki hergün geçtiği yörüngesinden usanmış gibi dönüyor kendine yani bu yaşlı dünyanın rengine .... nereye baksam mavi kuşlar görmüşümdür hep bir arkaik kumaş olup kaplamışımdır her yeri yani uzaklara kentin siyanür alan fahişeleriyle birlikte uzaklara gitmişimdir ay orada mavidir denizdir suskundur |