GÜLBir tomurcuk gül ansızın dokunur dudaklarıma hücrelerimdir karışan gecelerime ansızın -uzaklarda bir yerlerde duaların esrarıyla büyürdü ağaçlar uzak yaz günleriyse bir öpümlük saltanatıydı çocukların- biliyorum ben ebedi yalnızlıkların içinde akisleri duvarlara çarpan bir çığlık sunuyorum kendimi tanrı’nın gözyaşlarıyla bitimsiz ayrılıklar okyanuslarına gelsin diye her geç kalışta düşlerime her sevişmeden sonra kaybolan anılar bundan sonra sana sen yoksun diyemem artık hiçbir zaman ihanetin sembolü de olsa tüm insanlar tüm bakışlar korkunun sembolü de olsa diyemem senden başka olan şeyler bana ait bir umardır söyleceğim şeylerde vardı aslında yanlış okunan duaların doğuşunda çözülsün diye kirleri kendine yabancı duyguların ama şimdi her yer karanlık her yerde buzdan bakışları kuğuların işte bundan dolayıdır suskunluğum konuşamam ve yaz biter bir tomurcuk gül dokunur dudaklarıma ansızın. |