TÜKENMİŞ ŞEYLER
Dünyanın son günüydü diyebilirim
çocuklar ölesiye çocuktular karnı büyük gölgeler çıkmaz sokaklarında meyhanelerin demliyorlardı kızıla boyanmış gecenin son arzularını birer birer ..... karartılan gündüzler vardı uzaklarda karartılar gelip geçerdi günahlar hep aynı masada aynı yüzlerin esrimesiydi kararsızlığa ....... ben ki neden diyordum gözlerim aynı esrarın dumanında bitecekse bitsin herşey sonsuz evren ölçeğinde ve tükenmiş şeylerin ertesinde. |
.
.
.
bense yakılan ağıdın öznesi oluyorum...
çok iyi bir şiir...
kutlarım sizi