Şeytan
İnsanın Apaçık Düşmanı

Gerçek şu ki, şeytan sizin düşmanınızdır, öyleyse siz de onu düşman edinin. O, kendi grubunu, ancak çılgınca yanan ateşin halkından olmaya çağırır.(Fatır Suresi, 6)
İnsanın En Büyük Düşmanı

Her kim olursanız olun sizin sonsuz bir azap çekmenizi isteyen, bütün varlığını buna adamış son derece tehlikeli bir düşmanınız var. İsmi, Şeytan. Bir başka deyişle, Allah tarafından lanetlenmiş ve O’nun huzurundan kovulmuş olan İblis ve onun takipçileri. O en büyük düşmanınız. Bir efsane ya da bir masal değil, gerçeğin ta kendisi. İnsanlık tarihinin her aşamasında var oldu. Yaşamış ve ölmüş milyarlarca insanı ateşin içine çekti ve halen çekiyor. Hiçbir zaman ayırım yapmaz. Genç, yaşlı, kadın, erkek, devlet başkanı veya dilenci farketmez. Her insan bu düşmanın hedefidir.Bu yazıyı okurken de sizi gözlüyor ve planlar yapıyor. Tek arzusu var; kendisiyle beraber olabildiği kadar çok insanı —siz de dahil— cehenneme sürüklemek. Zafer kazanması için insanların kendisine tapınması veya çok uç sapkınlıklar yapmaları gerekmiyor. İnsanlardan mutlaka Allah’ı inkar etmelerini de istemiyor. Zaten Allah’ı kendisi inkar etmiyor ki, insanlardan özellikle bunu istesin. Onun tek isteği düşmanlarını Allah’ın dininden ve Kuran’dan uzak tutmak, halis olarak Allah’a ibadet etmelerini engellemek, bunun sonucunda sonsuz azap çekmelerini sağlamak. Hatta kimi zaman dindarlık maskesi altında, Allah’ın adını kullanarak insanları gerçek dinden uzaklaştırıp, saptırıyor. Bu da insanları kendisiyle beraber cehennem çukurunun içine çekmek için yeterli. Hangi vesileyle olursa olsun, onu takip edenlerin sonu hiç değişmiyor:
Ona yazılmıştır: "Kim onu veli edinirse, şüphesiz o (şeytan) onu şaşırtıp-saptırır ve onu çılgın ateşin azabına yöneltir." (Hac Suresi, 4)

İsyanın rahminde döllendi fitne,
Nefretle beslendi, şehvetle azdı.
Gönendi cehalet şahlandı ene,
Cahil âlim oldu, cehlini yazdı.
…… Ayyuka çıkarken ‘’ben’’lik davası,
…… İman erbabına çukurlar kazdı.

Fısıltıyla gelip her bir yönünden,
Düşürdü mü’mini, ateşe iblis.
Günah pazarında koşup önünden,
Hak kabında sundu, fücuru habis.
…… İsyan sanılınca gönlün devası,
…… Sinsi tezgâhında, dokundu nefis.

Tarihe gömüldü bin yıllık çınar,
Yalanla dolanla, yıktılar devi.
Batı sofrasında sunuldu inkar,
Kavurdu âlemi, zulmün alevi.
…… Atıldı güneşe tuğyan sıvası,
…… Tırmandı ufkuna, küfrün görevi.

Kavim batağında yerildi ümmet,
Kardeşlik bilinci, kaldı arafta.
Çağdaşlık çağrısı tek medeniyet,
Şeytan uleması hepsi bir safta.
…… Kokuşturulurken dinin havası,
…… Alkışlar yükseldi, her bir tarafta.

Tahrife yem oldu ilahi kavram,
Maruf acı ilaç, gıybetse şerbet.
Helal bohçasında sunuldu haram,
Zan ile batıla, karıştı hikmet.
…… Sabrı kuşanmışken kalbin takvası,
…… Sevaptan sayıldı, çirkin mâsiyet!

Yetim düştü İslam, heves iktidar,
Gösterişle ifsat edildi infak.
Gafletin soluğu kalpte payidar,
İmanın rengine, boyandı nifak.
…… Yazıldı dindara yobaz fetvası,
…… Karalandı dilde uhrevi şafak.

Zulümkâr göğsünde demlendi fitne,
Müslüman yurdunda her yer toz duman.
Delilin önüne geçti anane,
Saygınlık rafında, tozlandı Kur’an.
…… Mimar’a kıymadan nefsin hevâsı,
…… Sarmadan âlemi koyu bir nisyan
…… Lütfet rahmetini, ey yüce Rahman!


Menderes Oyanık
30.01.2010