AY SÖNDÜĞÜNDE
Bomboş bir kalp çarparken sol yanımda
İçim üşüyordu soğuk duvarda Kırık bir çerçeveden sarkarken İçi dökülmüş umutlar Yavaş yavaş sönüyordu ay Kirpiklerimde... Bakışlarından süzülen bir İstanbul akşamının Serin kuytularında saklanırken heceler Kaç umudun izi kalmıştı Kırık dökük bir çerçeveden sarkan İmlası bozuk cümlelerinde Bilmiyorum Dudak kıvrımlarında konaklayan Bir yanı eksik Diğer yanı yetim kalmış İçi buruk tebessümünden Kahkahalar dökülüyordu Hıçkırıksı Grubun rengi alazlanırken yanaklarında Dile geliyordu yıldızlar Mavisi gönül çelen gözlerinde Kimbilir Kaç ayrılık yaralamıştı yüreğini Deli poyraz misali Gün olur devran döner de Papatyalar açar saçının her telinde Umutlar doğurur her yeni gün Bir bir dökersin eteğindeki taşları Sazlar çalınır belki de Halkalı tepelerinde Bir gün sileceğim elbet Kirpiklerinde düğümlenen hüznü Ay söndüğünde gecenin koynunda Eylül GÖKDEMİR/Asimaral... 24 Mart 2010 |
kutlarım şair, saygı ve selam ile.