Şiiri okurken fon dinlemek isteyenlere:
www.metacafe.com/watch/2748155/farid_farjad_golha_bir_istanbul_masali/


-Rüyalarında ve Bilinçaltarında Hesaplaşmaları bitmeyenler’e...
ve kalbimin altına omuzlarını koyan
Ömer’im le Tuba’ma...



1)

Onlar beni çarptılar kalbime
bölündüm kendimden yüzler (c) e
Durdum
Kaldırdım kaşlarımı
Yırtılmış gözlerimle baktım yüzlerine;
hayatlarına dokunduklarım ben doğarken!

Ve kendimi tükürdüm suratlarına!
O gün bu gündür biraz sokak, biraz kavga, biraz öfkenin, ve İnanmaların şiiriyim.

“ Tam yola çıkacakken ah bu çocuk nereye kaybolur bilmem ”lerin telaşında
Ben evlerin arkasında kendine sarılan, derenin kenarında oynayarak büyüyen
Daha yeni giydirdim a oğlum,şu dizlerinin haline bak’ maların suçlusu…

ah ben: yaralarından havalanan kuşları görüp acılarından helallik dileyen!
bir türküydü kalbim, yetmiş milletin ağzında söylenen
ben: dilinde yetmiş halk duası... Herkesin rabbi adına, bunca : amin!

İtiraz: ey varlığın ve yokluğun sahibi!
İtiraz yoksa kabul nedir ki?
Ben yoksam İtiraz nedir?
Ölümdür bu! Ölüm! İtirazdan beni ayıran her: kabul!
D/ uyuyor musunuz?

Hayır! Ben yaşamak istiyorum: ElbiselertoplamakbütünüşüyenlereAnnelertoplamakbütünyetimlereYetimlertoplamakbütünannelere
Varlığım!: tüm anlaşılmamışlara Armağan Olsun!


2)

Hepimizin bir yumak olduğunu öğrendim baka baka gözlerime
Yumağı çözdüğümüzde ipin ucu kimden çıkarsa o insandan açıldığımızı yaşama
O insanı halletmeden hiçbir insanı halledemediğimizi…
O insanı bağışlamadan bağışlayamadığımızı kendimizde.
Çok yumaklar çözdüm, aşkları başkalarında kalan...
Başkasının hayatına kendisini asan..
Öyleki ağlarken gözleri yerine ağzını silen yanılsamalar….

Topladım kardeşlerimi
Dedim bu yumak anne’dir. Çözecez ve ucunun kimden çıktığını bulacaz
Çözdük, çözdük , çözdük…Ah hepsi babalarından çıktı!
İpin ucu, kızken konuşamadıkları babalarından en çok
ağladıkları o sessiz odalarda…

Bu yumak da babadır! "Çözecez ve ucunun kimden çıktığını bulacaz"
Kaç yerden koparılmış, bağlanmış,koparılmış,bağlanmış, düğümlerle dolu…
Çözdük..Çözdük…Çözdük…Ah hepsi evlatlarından çıktı!
İpin ucu, meraklı gözlerle dünyaya en yukarıdan bakılan babaların omuzlarında…

Meğer yüzleşmek, yüzünü parçalamakmış,onca yıldan sonra
Unutmuş gibi
Aklından silinmiş gitmiş gibiyken bile
her rüyanda yeniden zihnine kazılan hesaplaşamamışlıklar!
Değil mi seni bunca yıpratan?
Değil mi seni böylesi dağıtan?

Sanırmısın alırsan öcünü biter!
Bitmez gözüm bitmez! Pis bir anlamsızlık kalır geriye.

Gündüzleri herkese " Gömdüm, unuttum " dediğin mezarların yakasındaysa geceleri ellerin!
"Soracam hesabını bir bir " diyorsan, onca zamandan sonra halâ
" Bana ne yaptıklarını şimdi daha iyi anlıyorum " diyorsan
Mezarlar seni de ölüme davet etmeden açar mı sanıyorsun mahkemesini yüzleşmenin!
Yaşayanlar ölülerle hesaplaşamaz!
Unuttukların hala sen de yaşıyorlarsa kimse ölmemiştir sende, bunu böyle bil!

Yüzleşmek bu yüzden yüzünü parçalamaktır!
Gömdüklerinin mezarlarını hakem yaparsan aranda!
Rüyalarında hep kaybolduğunu, ve dönemediğini geriye
Unuttum dediğin kim varsa: kendini ona ağlarken bulursun uyandığında!

" Ama benim ipimin ucu mezarlardan çıkıyor " diyen
İpin ucunu bırak! Yumağına sarıl. Yüreğinin yumağına…
Varsa evine…eşine…ve sofrana…
Balkona fesleğen eken yaşlılara sor, “sabah” ne demek?
Sabah: en çok senin gözlerin demek, anlıyor musun?


3)


Anlamıyorsan, evden çıkarken neden bakıyorsun aynalara!
Yakan düzgün saçın derli olsa ne olur,
Ey ruhu yüz bin yerden dağınık olan!
Ey çocukluğu bütün akrabalarının yanında hiç büyümemiş öylece onlarda kalan!
Ey aşkı ve kalbi her seferinde ayrılık olan!
Neden bakıyorsun aynalara?
Hangi dünyalar seni avutacak sanırsın?

birgün ansızın bir ilham ile:
tuttum Ömer’in ellerinden
birlikte büyüyelim abim, al Tuğba’yı da…
ben de saçlarımı sarkıttım ruhlarına…

-"ruhunu kaybedersen saçlarım kopar kökünden
saçlarımı çekme kardeşim! Ruhunu çekme! Çok Acır sonra!"

kardeşlerim yüzüme bakarak kapattı yırtıklarımı…
yüzünde ayrılığın, ihanetin ve şaşırmanın gölgelerini taşıyan herkesi basarken bağrıma
bu dedim benim hikayem: öyleyse, " Merhaba " lardan başlasın Kalbim Atmaya


4)

Merhaba
Ey kendine yabancılaşarak tanıştığımız hayatlar
Ey yolumuzun yüzlerinden geçerken vurulduklarımız…
Ey büyürken küçüldüğümüz zamanlar
Merhaba!

Şöyle Söyle kendine:
“ Dağıtmışken böyle kendimi herkese
Sanmıştım ki meğer ne çok tanıdığım var!
Değilmiş!
Ne kadar çok yüzde yabancılaşmışım meğer,
ne kadar çok köze tutmuşum bu külü!

Kutsal Kitaplar güllerle beslenmez!
Gülleri Yumaklar besler"
Ucu annede babada ve çocukta olan yumaklar!”
Bir parça da o çok ama çok severken
Hani annen gibi, kardeşin gibi,evladın gibi severken ,
Nasıl olduysa: gidiveren de , ah!


KAYIPKENTLİ / 06:00 Kıztaşı-İstanbul!
06.03.2010