Kül rengi KarKelimeler tükürdü kara kitap koyu mavi mürekkep şişesinde tükendi son umut gözlerim nemli,ıslak ve soğuk ucu erimiş mum da söndü bu son sürgünümdü külden karlar yağarken gökten anılarım soğuttu yeryüzünü içim hep soğuktu solgun benzim kül tablsındaki izmaritten farksız kaderim, doğuştan üstüme yapıştırılmış yalnızlıktı benim yarenim kelimeler kustu hayat dudaklar sustu insanlar hiç külden kar mı olur dedi? onlar hep konuştu ...konuştu...konuştu şubatın bilmem kaçında anılarım bir deniz kenarında küçük bir bankta uyudu evsiz bir adam daha dondu. kimliksiz ölenlere yeni biri daha eklendi kül rengi istanbul sabaha gözleri mahmur bir kişi eksik doğdu EMRE YILMAZ-14.06.2007 |
emre yılmaz tarafından 6/15/2007 1:05:57 PM zamanında düzenlenmiştir.