bir sana bakardı gözlerim
sen bilmezdin görmediğinden
anlatırdım oysa ışık dolu şehirde
seni haykırırdı hep, ben bile bilmezken
içimin dışa vuruş hallerinde yüreğim

alı al-moru mor bir sabaha uyanırdı
yanaklarım,kızarırdı soranların mahçupluğunda
gözlerim alev gibi olurdu,
dolardı her kaybetme korkusunda
bırakırdım sanki bir nehir kenarında kendimi
ölmeye ramak kala vururdun içime

gündüzlerim geceye vururdu
hasretinden yanar dururdu
sen bilmezdin haykırışlarımı
içimde bir sen olurdun
dururdun, bakardın dilediğinde
yüreğine sorardın
sen bile bilmezken kendini

sonra bir gün geriye dönüp baktın
unuttun bendeki maviyi
saldın kendini okyanusun kıyısına
umut bağladın yüreğine bensiz dalgalarla
sana yakın olan bendim oysa
sen gururuna yenik düştün sonra
ve sonrasını bana bıraktın
tek kaldım umutlarımla
sonra aldı yalnızlık başını geldi,ilişti yanıma
yine başbaşayız seninle dedi bana
hiç şaşırmamıştım oysa
alışa geldik bi durum bu bendeki
bendeki bu mavilik sevda delisi..

Ümit Orucoglu
21.00 /16.02.2010