Yitişen Hayat
uzaklaşıyor yitişen hayat
yatışmalarla başlayan sadakat ve tohumunda yeşerme umudu olan bir ağaç kök salmaya meydan okuyacak kadar cesur ve kararlı uzaklaşıyor geçişen hayat mevsim karartıları başlıyor bir kış arifesinde sana uzak ellerin uzağında başka bir el uzanıyor yatağında bölünmeye çalışılan bir bayat ekmek yumak hale gelmiş mevsim kıvamında gevremiş ve bir köy ekmeği yenmiş aynı yolun bekçisi gibiyiz bu aralar sen yoluna devam ederken ben farklı bir yol seçtim hangi ara hangi mevsim uyandıda gördü bizim halimizi anlayamadım karartılarda aniydi soramadım mevsimine soramadım kimseciklere oysa yitişen hayat başlangıç değil sona ermek için başlayan bir inat peki hani sendeki şu sadakat..! Ümit Orucoglu 6 Ocak 2010 |