Kendime bakıyorum şöyle sinsice
Oturup düşünüyorum
Gözlerim bir boşluğa dalıyor
Ardından bir mevsim beliriyor
Tutuklu bir bahçenin meyvesi yeşeriyor
Ve sen çıkıyorsun yine karşıma
Her adım attığımda
Boşluğa dalıyorum
Ve seni görüyorum
Bir mevsim gibi yeşeren umutlarım yükseliyor
İnceden inceye, sinsice
Koparıyorum kelepçelerimi
Bağırıp duruyorum kendime
‘’Neydi ki beni bu hale düşüren’’ diye
Aslında bir ben kalırmışım her seferinde
Her limanın gölgesinde bir ben dururmuşum

Sensizliğe koşuyorum şimdi
Kapanmış gözlerimin fenerleri
Işık dolan umutlar kararıyor
İnceden inceye
Adımlarım hız kazanıyor yokuşunda
Bağırıyorum sensizliğe, kendime..
Uzun uzun tutunuyorum yalnızlığıma
Düşerken bedenim boşluğa
Gözlerim sonsuz bir sensizliğe uyanıyor
Ve benliğime kavuşuyorum…

23 Agustos 09

Ümit Orucoglu