Kimse ama kimse
Benim için dünyayı
Yerle bir etmek istemedi
Biliyor muydun?
Senin yaseminler sevdiğini
O geçmiş gün öykünde,
Karakolluk olduğunu söylediğinde
Anladım…

Bir acı çöreklendi içime
Çıngıraklı bir keder
Yuva diye avuçlarımdan
Kalbime yürüdü umarsız
Koştum sırrını çözdüğüm aynalara
Dikilip seyrettim yüzümü
Benden daha güzel
Benden daha büyük bir kadın aradım
Bulamadım, anlasana…

Ağladım hıçkırıklarla
Kimse ama kimse
Küçük kız zamanlarımda
Ardımdan ağlamadı

Sor beni,
Islanan yastıklarıma
Ve uyuyakaldığım
Akşamlara…

Sen ne dersen de şimdi
Vakit almış başını gitmiş çoktan
Gece gibi çökmüş ihtiyarlık
Kışta kalıp üşümüş gönül

Yüzüm hâlâ o küçük kız gibi
Dizlerim bin yaşın ağrılarını sürüyor
Uyuma vakti gelmiş çoktan
Yoktan bir sevdaya gecikmişim

Yoklaması geçmiş bir terhis mi bu şimdi
Yoksa düz çizgili bir teşhis mi
Bilmiyorum…
Bir evlek ölü beden ocağı buldum
Sar beni toprak,
...
/iceri ]