Bir önceki aynı başlıklı "Aynı karanlık sokak..." şiirimin devamı niteliğinde sayabileceğim fakat tamamen zıt anlamda bir şiir.Size diyebilirim ki ümitsizlikten,karamsarlıktan yığılıp kaldığım karanlık sokağın gündüzüne açtım gözlerimi. Yaşamımda bir o kadar değişti artık.
Taktir sizin,yazmak benim.Sevgiler.

Güneş mi doğdu?
Yoksa ben mi doğuyorum yeniden
Bir tatlı mırıltı geçiyor yüreğimden
Aynı sokak,gördüğüm bu,aynı durak
Her gün semaya uzanırmışım ben burdan
Beraberce,tanımadığım dostlarımın omzundan

Her tarafta bembeyaz evler,bir mubarek amca,
Eline ne de yakışmış susumlı pideler
Şu bir karışçık toprakta çıkıyor
Yüzümü öpen burcu burcu buseler

Gece de olurmuş,lakin;burda sadece
Burkulmazmış benim gibi kalpler
Tek kişiye çarpar bu temiz kalpler
Allah’ım
Ne zamandan beridir kanatsız melekler?
Sordum, "Kayan yıldızlara aldırmazmış erenler"
Şaşırdım,istemedikçe sönmezmiş kandiller

Nasılsır bilmem,geçiyorum gönül nağmelerinden
Sesini duyanın hemen sahiplenecekleri türden,
DÜnce gece bayılmışım ki halime gülmekten
Beni boğan sokağın sabahına vardım bilmeden,
Ey zaman; burda dur!
İnecek var kısmetse, bu makus kaderden...