Yüzüm yine acıdan buruşuyor...
Beynimde bir sürü gürültü,gitmiyor
Uyku,göz kapaklarımdan üzerime uzanıyor
Uyanmamayı dileyerek,uyuyorum... ve özlüyorum...

Özlüyorum ölümü,hiçliği... Doğmamışlığı özlüyorum!
Bir yaprak olmayı,ağaç olmayı,kuş olmayı özlüyorum
Aslında hiç olmamış olmayı diliyorum,Huzur bulamıyorum...
Allah’ım senden GÜNEŞİ diliyorum!! Çünkü çok üşüyorum...
Allah’ım ben her gün ÇOK acı çekiyorum!N’olursun!!Artık istemiyorum...

Artık istemiyorum yaşamayı,istemiyorum karmaşıklığı...
İstemiyorum sevgiye susamayı,istemiyorum yalnızlığı...
İstemiyorum bu kaosun ortasında yaşamayı,sahipsiz kalmayı...
İstemiyorum onun adını anmayı,yada onsuz yaşamayı...
İstemiyorum artık yarım kalan kalmış yüreğimi avutmayı...
İstemiyorum,onsuz öleceğimi bilerek yaşamayı....

Ve uyanıyorum yine,gerçekliğime dönüyorum isteksizce
Her şey yerli yerinde,hayat hala acımasız ve sahte...
Farkediyorum,gözümde tomurcuklar var,düşüyorlar sessizce...
Islanıyor ellerim,yanaklarım,yastığım... Ve ben nazikçe
Mısralarıma gömüyorum onları,belki bir gün ulaşır diye gelinciğime,
Semaya bakıyorum,yağmur yağıyor...Melekler de ağlamış bize...