yine aynı ses ruhumda... Aynı ezgi yorgun dudaklarımda
Aynı rüzgar,esecek olan seni bulduğumda,kokladığımda
Hep benimmişssin gibi, seni sıkıca sardığımda...

kanadığında ruhumun aynaları...
Görmek için seni,çırpındığında gecelerimin ayazı,
Benim için ağladığında,düşen inci damlalarında
Bulacağım seni gelincik, aynı ezginin aynı nakaratında...

Fakat şimdi koca bir boşluk... gücüm yetmiyor sözlere
yokluğun kızgın damgalarını basıyor ellerime,gözlerime
Hiç olmayacak mısın,dolmayacak mısın yürüğime?

Hep kimsesiz mi kalacağım bu sensiz cehenneminde?
Söylesene,bulur musun alır mısın beni,içimi içine?
Kenetler misin ellerimi ellerine,gözlerimi gözlerine...
yüreğimi yüreğine...

Adalet beklemiyorum artık hiç bir sözde
"Neden?" demiyorum yıllarımı alan kıymet bilmezlere
"Neden?" demiyorum canımı yakan sözlere,gidişlere
yalan sevişlere...

Bir tek sen vardın içimde,bir tek sen kaldın sevincimde
Hayallerimde,ümidimde...Uzaklarda ki sönük sesimde...
Kurguladığım acınası sahte düşler ülkemde
Şubat güneşimde...

Gerçek misin bilmiyorum...
Zaten çoğu kez halime gülüyorum,ya yoksan diyemiyorum...
Çünkü biliyorum,bir yerlerde beni bekliyorsun,hissediyorum
RÜyalarda arıyorum...
Mehtaba soruyorum...

Hergün;
seninle tanışma ihtimali ile yatağımdan fırlıyor
VE her gün
Seni bulamamışlığın yoksunluğuyla geri yatağıma dönüyorum
Ve Ağlıyorum...
Hıçkırıklara sarılıp,sensizliği boğuyorum...

Şimdi neredeyim bilmiyorsun ...
Acaba sende mi beni arıyor,bulmak için semaya yakarıyorsun?
Durduk yere gelen kalp sancılarımı sende hissediyor musun?
artık kime kal diyebiliyorsun? söyle kimi sevebiliyorsun...