ÖLÜMÜMÜN ELLİ İKİNCİ GÜNÜ…
gömüldüğüm
yere doğru çevirmişler burunlarını gemiler, inat edercesine açık denizlerde… tam da özgürlüğümün bittiği burnumun düştüğü ölümümün elli ikinci gününde… gemi gibiydi istediğim özgürlük, açık denizlerde burnunu istediği yöne çeviren gemi kadar özgür… bense değil burnumu istediğim yöne çevirmek, sahip bile değilim artık bu kapalı mekanın içinde… öbür tarafındayım dünyanın, elmaların çok şarabın hiç olmadığı… tek keyfim ise kulağıma nereden geldiğini bilmediğim “ney” sesinden ibaret, ancak keyif aldığımı belirtecek ve o ifadeyi yansıtacak bir siluet dahi yok… 15.11.2008 izmir |