)(-)(-)(-MARİA-(((-2)))(-)(-)(Bu nasıl fırtına,bu nasıl tufan Durmak mümkünmü ki “seine”’in üstünde Jean Pierre kayıktan düştü düşecek Kayıkta nerdeyse parçalanacak Karanlıktı her yer bulutlar kara Öyle bir yağmur ki bulutan inen Jean Pierre idi bu girdapta dönen Bir yere vurmuştu kayık aniden Delikanlı dengesin kaybetti birden O korkunç gecenin sabahı şimdi Güneş gülüyordu gökte çılgınca Kendine geldi ve gözünü açtı Başında iki güzel gülümsüyordu Uzandığı yerden şöyle doğruldu Başında hala bir ağırlık vardı Vurduğu başından kanlar sızmıştı Seni eve götürelim diyordu genç kız Elinden tutup kaldırdılar birlikte Kara gözleriyle gülen Maria Bu kardeşim Sophia ben Maria dedi Her ikisine de bakan genç adam Ben de Jean Pierre Matmazel dedi İki genç kız girdiler koluna tebessüm ile Yakındı evleri vardılar eve Maria yarasını temizledi Pierre’in Birkaç gün İle de la Cite de kaldı Jean pierre Maria’nın bakışı bir ömre bedel Bahar mevsimiydi ada güzeldi Birlikte gezdiler Maria ile Mutluluk vardı bakışlarında Ayrılık vakti yaklaştığında Bir hüzün hakimdi her iki kalpte “Sen’in kızı Paris”in doğduğu yerde Bir sevda doğmuştu genç yüreklerde Bakış yetiyordu söze ne gerek Bakıyor Maria,Jean Pierre kayboluncaya dek Sadık Dağdeviren Aşık Lüzumsuz |