Bu resim yeğenimin.Şiir gençliğimin şiiri.Tüfeğimin kabzesine çizdiğim resme çok benziyor.Gözler kestane.Yeğenim bir tane...

Tüfeğimiz omuzda,
Yine suratlar asık bir karış.
---Uygun adım,MARŞ !
Başlıyor 3-5 nöbeti...

Seni bırakırmıyım canım.
Aklımda,yüreğimde,
Tüfeğimin kabzesinde de resmin.
Öpüşeceğiz nöbet boyu.

Zordur üç-beş nöbeti.
Ama ben severim.
Tüfeğim,yüreğim,ve sen
Şafağa kadar beraberiz.
Birlikte üşürüz.
Birlikte uykumuz gelir.

Saklarım seni parkamın altına.
Uyuturum kucağımda.
Bilirim şafakta sen uykuları seversin.
Uyurken sen daha güzelsin.

Damıtır gözümü sessizlik.
Ama ben uykularımı sana sakladım.
Avuçlarıma yetmiyor nefesim.
Yüreğimden ellerime üflermisin.

Askerim ben ağlamam.
Karanlığın oltası batar kalbime.
Sabaha ip atar,karşı dağları çekerim.
Benden izinsiz damlatır gözlerim.

Birazdan gün başlayacak.
Önce kızıl saçların gibi.
Sonra ap ak olacak gerdanın gibi.
Yazılacak kaderime.
Şafak 330 bu gün.
Bir günü daha devireceğim.

Tükürdu karanlık yuttuğu zamanı.
Şimdi yıldızlerı birer birer silecek.
Bu nöbet de bitecek.
Tüfeğimi asarken bana.
Kabzeden bir öpücük vereceksin.
Sensiz bir çorba daha içilecek.

İçtimaya az kaldı.
Vesikalık resmin yastığımın altından,
Göğsümün üstündeki cebe taşınacak.
Taşınmadan koklanıp öpülecek.
Kimsecikler görmeden.

Sen uyu emi.
Keserim erken öten horuzların sesini.
Kurşunlarım kuşların cıvıltılarını.
Sen uyu aşkım.
Son nöbet bitende.
Yanında olacağım.


Orhan Semiz
(karacan)