Güneş batıyor yine,
ufukta kızıllıklar,semayı yakıyor
Ekmekçi bir kız ekmek satıyor
Kapanan her kapı,yüzünde birikiyor
Yavrucak belli ki, soğuktan tir tir titriyor
Fakat işte hayat... Titremek süt aldırmıyor,
Küçük kardeşinin ağlaması titreyince dinmiyor,
Titreyince küçük eller ısınmıyor,karın doymuyor...

Duman tütüyor yeşil bacalardan
Yanlızlık esiyor dumanı aralayan
Acımasız,çorak,sessiz diyarlardan...
Şair sesleniyor kendine,yine çok uzaklardan
"İnsan nasıl yaşıyor hiçliğine aldırmadan?"
"Nasıl yürüyor yolun sonuna bakmadan?"

Ve şair burda susuyor...
Çünkü aslında cevabı o da bililyor...

Sarı ışıklar konuşuyor evlerin pencerelerinden
Balkonlardan düşen gülüşlerin sesinden...
Cevap veriyor anne bir kuş
Hızlı hızlı yuvasına gidişinden...
"SEVGİ" diyor,"UMUT" diyor ekmekçi kız,
Ellerine bakıp satamadığı ekmeklerinden
Olmayan annesinin olmayan gölgesinin peşinden...