Işığı Görmez Peçeli Yüzler
An geldi, ömür tükendi
Yaprağını yitirdi Ve çıplaklığına soyundu ağaç. Elleri gökyüzünde Yalvardı Tanrı’ya: “Ne olur affet Allah’ım, Ölümün önünde sürüklenmesin Kahkahaya emanet kuru bedenim, Yeşili giysin yeniden Tepeden tırnağa her yanım!” Tanrı’ya güç ne vardı ki; Gecenin gözünde şimşek çaktı, Aniden yeşerdi ağaç Ve kendi coğrafyasında açtı çiçek! Hüzünler fırtınaya yüklendi Güneşin koynunda olgunlaştı murat Işığa yöneldi bütün gözler Çünkü karanlıktı Peçelere bürünen yüzler... Rukiye Çelik 20 Ekim 2009 |
Ne güzel bir şiir . Yüreğindeki güzelliği ve sorguları aktarmış bize bir bir.
Kutluıyorum kalemini ve sevgiler yüreğine. Yüzdeki tüm peçelerin karanlıkta ve aydınlıkta kalkması dileği ile