kahraman(ca)damların altına sığınmış gölgelerin çığlıkları karanlık çöktüğünde yırtar kulak zarlarımı hepsi bir olur çınlayıp durur sanki sağır olmuş gibi hissederim yürek soğur susar/ım kalabalıkların içindeki yalnızlığıma ve o an sen düşersin aklıma ölüm mabedine gömersin kalbini de sus dedikçe sözlerinle yıkıverirsin seni korumak için diktiğim tüm kaleleri halbuki ben ışığının peşinde koşuyordum çıplak ayaklarımla her akşam özlemlerinle rengini yitirmiş sokakları arşınlarken ürkek çocuklar gibi kuşanırdım afacanlığımı dile kolay ya da kara kaleme ama adı aşk işte imkansızlıkları sever kahraman(ca) ölür bende |
Ama ben ilk kez bir aşk şiiri okudum!
Yürekten tebrik eder, sevgiler, saygılar sunarım.